Ako na njenom početku govori bajkovito preko junaka životinjskog sveta, koji su pre svega junaci našeg detinjstva, pri kraju knjige snažan dah ničega veje kroz njegove sti-hove, otkrivajući dublju smisaonu potku celine. Zato ova knjiga jeste pesnička knjiga u prvom redu, a tek potom zbirka od 27 pesama, među kojima neke spadaju i u najbolje pesme koje je Kopicl do sada stvorio i objavio. Nova knjiga Vladimira Kopicl je individualistički gest zrelog pesnika koji veruje u znanje pesništva kao jedino relevantno znanje o ljudskom neznanju. (Vasa Pavković0Vladimir)

Kopicl (1949) objavio je knjige poezije: Aer (Matica srpska, 1978), Parafraze puta (Matica srpska, 1980), Gladni lavovi (Književna zajednica Novog Sada, 1985), Vapaji & konstrukcije (Matica srpska, 1986), Pitanje poze (Matica srpska, 1992), Prikaze – nove i izabrane kratke pesme (Matica srpska, 1995), Klisurine (Narodna knjiga, 2002), Pesme smrti i razonode – izabrane i nove pesme (Orpheus, 2002), Smernice (Biblioteka „Svetozar Marković“, 2006), Promašaji (Narodna biblioteka „Stefan Prvovenčani“, Edicija Povelja, 2008), Sovin izbor (Gradska biblioteka „Vladislav Petković Dis“, 2008) kao i knjige eseja Mehanički patak, digitalna patka (Narodna knjiga, 2003) i Prizori iz nevidljivog (Narodna knjiga, 2006). Priredio je i preveo nekoliko zbornika i antologija: Telo umetnika kao subjekt i objekt umetnosti (Tribina mladih, 1972 -sa Anom Raković), Trip – vodič kroz savremenu američku poeziju (Narodna knjiga, 1983 – sa Vladislavom Bajcem), Novi pesnički poredak – antologija novije američke poezije (Oktoih, 2001 – sa Dubravkom Đurić), Vrata panike – telo, društvo i umetnost u mreži tehnološke derealizacije (Orpheus, 2005), Milenijumski citati (Orpheus, 2005), Tehnoskepticizam (Orpheus, 2007) itd. Dobio je Brankovu nagradu za prvu knjigu pesama (1979), Sterijinu nagradu (1989), Nagradu DKV za knjigu godine (2003), Nagradu „Stevan Pešić“ (2003), Nagradu ISTOK-ZAPAD (2006) i Disovu nagradu za pesnički opus (2008). Prevođen na mnoge jezike. Živi u Novom Sadu.