„Ova poezija nije lirika uljuljkivanja u harmoničnom doživljaju sveta, ili u kontemplativnoj nadmoći pesnikinje nad svetom, niti teži prvenstveno metafizičkim uvidima. Poezija Danice Vukićević izvire iz spoja egzistencijalnog grča i aksiološke napetosti o kojem neprestano svedoči na različitim nivoima vlastitog iskustva, od rodnog pitanja do duha vremena i problema društvenog statusa pesnika. Otuda rastrzanost, gorčina i pobuna, fragmentarnost i skepsa, jer pesma postaje „radikalna praksa radikalnog života“. Pesma postaje kolaž sastavljen od različitih iscepkanih delića junakinjinog iskustva, u kojem dominiraju zabrinutost, razočaranost, stres, i gde se jedine umirujuće tačke naslućuju u odnosu kćerke i majke, što i jeste jedan od važnih motiva ženskog pesništva. Upravo iz ovog odnosa kćerka-majka, izvire ono životno i toplo, ona nežna emocija puna brige i ljubavi koja stoji opozitno prema gorčini i rezignaciji koje dolaze iz okrenutosti prema društvu i svetu.“ (iz pogovora Đorđa Despića)
O AUTORU

Danica Vukićević (1959, Valjevo) osnovnu školu, IX gimnaziju i Filološki fakultet završila je u Beogradu (odsek Opšta književnost i teorija književnosti). Član je Srpskog književnog društva.
Objavila je šest zbirki poezije: Kao hotel na vetru (1992), Kada sam čula glasove (1995), Šamanka (2001), Luk i strela (2006), Prelazak u jednu drugu vrstu (2007) i Visoki fabrički dimnjaci (2012); kao i dve zbirke proze: Na plažama (1998) i Život je gorila (2000).

Dobitnica je Nagrade ProFemina za zbirku Kada sam čula glasove, 1995, Nagrade „Biljana Jovanović“, 2007. i Nagrade „Milica Stojadinović Srpkinja“, 2014. godine.

Radi kao lektor-redaktor, bavi se književnom kritikom i esejistikom. Živi u Beogradu.