Beleška o autoru

Sava Damjanov rođen je u Novom Sadu 1956. godine. Objavio je sledeće knjige umetničke proze: Istraživanje Savršenstva, Beograd 1983; Kolači, Obmane, Nonsensi, Beograd 1989; Pričke, Beograd 1994; Povesti različne: lirske, epske, no najviše neizrecive, Novi Sad 1997; Glosolalija, Novi Sad 2001; Remek-delca, Beograd 2005; Istorija kao Apokrif, Zrenjanin-Novi Sad 2008; Porno-liturgija Arhiepiskopa Save, Zrenjanin-Novi Sad 2010.
Itika Jeropolitika@VUK nije samo njegovo najnovije prozno ostvarenje već i poslednje.
Izbor iz književnoistorijskih i književnokritičkih ogleda sabran je u petoknjižju DAMJANOV: SRPSKA KNJIŽEVNOST ISKOSA (Beograd, 2011-2012): Knjiga 1: VRTOVI NESTVARNOG (o srpskoj fantastici); Knjiga 2: VELIKI KOD: ĐORĐE MARKOVIĆ KODER (studija i eseji); Knjiga 3: SRPSKI EROTIKON (erotografija u srpskoj književnosti); Knjiga 4: NOVA ČITANJA TRADICIJE 1-3 (književnoistorijski ogledi); Knjiga 5: ŠTA TO BEŠE SRPSKA POSTMODERNA? (prikazi, kritike i mistifikacije).

O knjizi

VUKOVI U NAMA…

Godine 1814. u Beču je objavljena prva knjiga Vuka Stefanovića Karadžića, Mala prostonarodna slavenoserbska pesnarica. 200 godina kasnije (2014) pojavljuje se „mali prostonarodni slavenoserbski roman” Save Damjanova, ITIKA JEROPOLITIKA@VUK. Te iste, 2014., navršava se 150 godina od Vukove smrti (umro je u Beču, 8. februara 1864). Po čemu će se, onda, jednog dana pamtiti 2064. ili 2114. godina?!
Glavni junak ovoga romana je Vuk Stefanović Karadžić, ali i VUK kao jedno od vrhovnih božanstava stare srpske religije. Kroz fragmentarno-biografsku (ili parabiografsku?) priču o velikom književno-jezičkom reformatoru, ispričana je i „biografija” srpske kulture od njenih početaka do 21. veka, kao i svojevrsna (takođe fragmentarna!) istorija Srba tokom tog perioda.
Stoga pored glavnog junaka ovde kao važni akteri figuriraju i Nemanjići i antrpomorfizovani Deseterac, i Mehmed-paša Sokolović i bajkoliki Međedović, i „carstvujušči grad Vijena” i Beograd u vreme kneza Miloša, i Dositej Obradović i Vukov Rječnik, i Lukijan Mušicki i hajduk-Veljkova Krajina, i Prvi svetski rat i srpska umetnička avangarda, i Josip Broz Tito i Ivo Andrić, i t.d. Pošto je sam Vuk promenio tok naše jezičko-umetničke tradicije, Damjanov u savremenom kontekstu oživljava specifične jezike minulih epoha koje tematizuje njegov roman, sa jasnom autopoetičkom svešću o tome da su (vođeni sličnim razlozima!) slične diskurse negovali i jedan Koder, Crnjanski ili Pavić. Svako od 23 poglavlja ovoga romana počinje odgovarajućim amblemom (praćenim naslovom i stihovima!) iz barokne Itike Jeropolitike, koje potom autor preobražava u narativ zadržavajući ipak njihov izvorni – etički, gnoseološki ili eshatološki – smisao. Takva specifična šifra omogućava da se njegova ITIKA JEPOPOLITIKA@VUK sasvim prirodno (i tekstualno uverljivo!) kreće od faktografsko-fikcionalnog, preko ljubavno-mitološkog, do ezoterijsko-mističkog pripovedanja…